Breathe - Believe
Tijdens de lange marathon trainingen in Bad Dürrheim had ik voortdurend het liedje Loud like love van Placebo in mijn hoofd. Het refrein van dat liedje, Breathe - Believe, werd langzaam maar zeker mijn mantra voor de marathon. Breathe: ademhalen, letterlijk. Focus op jezelf en je eigen lichaam. Doen wat je moet doen. Believe: geloof, letterlijk. Geloven in wat je kunt. In het behalen van je doelen. Die woorden gingen door mijn hoofd in het startvak van de Frankfurt marathon. Het was die dag koud (niet ongunstig) en er blies een stevige wind (minder gunstig) die in de tweede helft grotendeels tegen stond. Ik had alles gedaan wat ik moest doen. Er was geen enkele reden tot twijfel. En toch was er twijfel geweest. Believe bleek een enorme opgave in de laatste 2 weken vóór de marathon. De spanning die zich in mijn lichaam had opgebouwd verdween eindelijk toen het startschot viel.
De eerste paar kilometers gingen door het centrum. Mijn GPS-horloge en mijn oriëntatievermogen waren regelmatig het spoor bijster. Maar het parcours was nog wat druk (ondanks mijn plaats recht achter de elite) en de marathon nog lang. Op het 5 km punt moest ik voor het eerst in mijn carrière op zoek naar mijn eigen bidon. Het privilege om je eigen bidons langs de weg te laten plaatsen krijg je in Frankfurt als je onder 2u45 loopt. Privilege is overigens niet het juiste woord; met haviksogen moest ik 4 volle tafels met bidons scannen om mijn eigen te vinden. Op het laatste moment zag ik hem staan en in de haast gebeurde het onvermijdelijke; de bidon viel. Een medewerker was zo aardig hem op te rapen, maar kon niet voorkomen dat ik 4 passen terug moest om hem aan te nemen. Later in de race zou ik er nog 2 missen. Ofwel ze stonden er niet, of ik zag ze niet. Gelukkig vond ik alle bidons waarop mijn gels bevestigd zaten. Tussen 15 en 25 kilometer voelde ik me geweldig. Het ene na het andere groepje liet ik achter me en ik dacht terug aan de marathon trainingen waarop dit tempo zo ongelooflijk zwaar kon voelen. Volgens afspraak en op de seconde nauwkeurig passeerde ik de 21,1 km op 1u20. Ik genoot van het aanwezige publiek en de schijnbaar onuitputtelijke hoeveelheid energie in mijn lichaam. Marieke stond op talloze plekken langs het parcours om me aan te moedigen en, indien nodig, een reserve bidon toe te steken. Vanaf kilometer 27 km haalde ik de eerste elite vrouwen in die blijkbaar hun dag niet hebben en de strijd
om de medailles moesten staken. Iets voor het 30 kilometer punt vertrouwde Marieke me de laatste bemoedigende woorden toe en ik antwoordde met een duim omhoog. Nu begon de lange weg naar het centrum met de wind op kop. Ik concentreerde me op het vasthouden van het tempo en dat gaat goed; Breathe. Ik realiseerde me dat, tenzij er echt iets misgaat, ik mijn doel zou behalen; Believe. Langzaam maar zeker klom ik op tegen het lange lint aan lopers voor me die ten prooi vielen aan de wind.
Vanaf kilometer 35 zaten we weer in het centrum. De wind kwam van alle kanten en we gingen bergop en bergaf. Iets later passeerde ik John die de longen uit zijn lijf brulde
van enthousiasme. Terwijl ik bergop het laatste lusje inzette, zag ik aan de andere kant van de straat dat het laatste stuk naar de finish dus bergaf ging. En met de wind in de rug. Fijn vooruitzicht.
Bij het passeren van het 40 kilometer punt was er geen twijfel meer mogelijk; ik ging onder de 2u40 lopen. De laatste kilometer vloog voorbij in 3.30 en eindelijk draaide ik van de weg af richting de Festhalle; de congreshal waar de laatste 150m van de marathon wordt voltooid op een rode loper, met veel gekleurde lampen en confetti. Die laatste meters waren geweldig. Ik zag dat de klok boven de finishlijn nog nét geen 2u39 aangaf en ik hoefde nog maar een paar passen. Het zat erop, dus opgelucht ademhalen; Breathe. En in een ongelooflijke tijd van 2.39.08; Believe.