Voor open doel
Na de marathon bleef er nog een stuk van 2019 over dat nog redelijk onbestemd was. Het lichaam had enige weken nodig om te herstellen en de afgelopen jaren hebben me geleerd daar ook echt gebruik van te maken. De eerste trainingen na de marathon waren allesbehalve wat je verwacht van een kersverse Nederlands kampioen op de marathon. Maar de meewarige blikken van joggende vrouwen van middelbare leeftijd deden echter geen afbreuk aan mijn blijdschap. Het sportieve hoogtepunt van het jaar zat erop, nieuwe doelen waren nog ver weg en dat vond ik allemaal prima. Bovendien moest er verbouwd en verhuisd worden; een proces waar Marieke sinds mijn vertrek naar Font Romeu al druk mee bezig was.
December is de maand van het sentiment en de maand van de bezinning. En dus de maand van het onvermijdelijke terugkijken. Jaaroverzichten, samenvattingen en ontelbare lijstjes met top-zoveels van de meest uiteenlopende zaken, enzovoort. Maar als je jezelf doelen hebt gesteld voor het afgelopen jaar is terugkijken, naast al het bovenstaande, ook een essentieel onderdeel van het plan. De doelen voor afgelopen jaar stonden zwart op wit, dus de balans opmaken is eenvoudig. Op de 3 NK’s (10km, halve en hele marathon) waar 2019 vooral om draaide liep ik telkens in de top 3. Brons op de 10, zilver op de halve marathon en, conform de verwachting van de stijgende lijn, goud op de marathon. Niet zwart op wit stond (bescheidenheid siert immers de mens) mijn ambitie om op tenminste één van die nationale wedstrijden een medaille te halen. Drie keer op het erepodium is dus een boven verwachting goed resultaat! Daarnaast liep ik op alle NK’s een PR en heb ik tussendoor mijn snelste tijden op de overige afstanden ook nog aangescherpt. Al duurde het tot de laatste week van het jaar voordat ik eindelijk mijn tijd op de 5km onder de 16'30 kon brengen op een nostalgische winterochtend in Pannerden.
Het kan niet altijd feest zijn, zo luidt mijn favoriete levensmotto. Zonder dieptepunten geen hoogtepunten. Toch moet ik constateren dat 2019 geen echte dieptepunten kende. Het enige dieptepunt was namelijk tegelijkertijd een klein hoogtepunt. Nog tijdens de overwinningsroes van het NK halve marathon kreeg ik een korte blessure aan mijn rechter achillespees. Een steriele ontsteking, dus geen reden tot paniek en na een weekje alternatieve training kon ik weer rustig beginnen met opbouwen. En hoewel ik hierdoor de geplande baanwedstrijden in het voorjaar aan mijn neus voorbij zag gaan (het opbouwen heeft wat tijd gekost) is slechts één week niet lopen door blessures een ongekende verbetering van mijn “PR” op dat gebied.
Mijn grootste succes van het afgelopen jaar is niet in tijd of medailles uit te drukken. Dat is zonder twijfel de rust in mijn hoofd. Mede door de successen van afgelopen jaar heb ik meer vertrouwen gekregen in mijn eigen kunnen. Daardoor kan ik als atleet rationeler naar mezelf kijken en makkelijker de adviezen van John opvolgen. Ik kan nog steeds intens gelukkig worden van een PR en enorm balen na een slechte wedstrijd. Maar relativeren gaat stukken beter en ik voel niet langer de noodzaak om mezelf te blijven frustreren wanneer de dingen niet gaan zoals ik wil. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik opgaf als ik mezelf daar niet kwaad over maakte, alhoewel ik wist dat mijn boosheid geen enkele positief resultaat had. Daar ben ik
vanaf. Ik kan makkelijker naar het grote geheel blijven kijken en me richten op wat echt belangrijk is. En dat is een ontwikkeling waar ik niet alleen als atleet maar ook als mens heel erg blij mee ben.
Als deze blog gepubliceerd wordt zit 2019 erop en gaat de blik op 2020. Hoewel er 2 NK’s op het programma staan (10km en de halve marathon), staat vooral het verbeteren van mijn eigen tijden centraal. Het hoogtepunt van het jaar wordt wederom de marathon. Dit keer op het snelste parcours ter wereld, dus in Berlijn. Conrete tijden moet je natuurlijk niet aan het papier toevertrouwen, want bescheidenheid siert ook in 2020 nog steeds de mens. In de terugblik op 2020 zullen we zien of het gelukt is.